آئین مستان

بسوزد از عطش، لب خشكيده ‏ام

به ياد مادر است، دل غمديده‏ ام

به بالينم بيا، نما دردم دوا، فدايت مادر را

فدايت مادرا...... غريبم من غريبم

به بام خانه‏ ام. تن افتاده است

غم آن بى كفن، به دلها مانده است

بسوزم ز اين جفا، به ياد كربلا، ز داغ لاله ‏ها

فدايت مادرا......غريبم من غريب

لبم از تشنگی .دل از داغ نگار

بسوزد هر دو از.رخ نيلى يار

دگر یابم شفا، نمايم ناله ‏ها، به يادت مادرا

فدايت مادرا....غريبم من غريب

صداى خنده ‏اى .رسد از همسرم

ميان خانه هم، چنين بى ياورم

خاتمه، نمايم زمزمه، فدايت فاطمه غمم شد

فدایت مادرا.......غریبم من غریب

ایمان غلامی

به ديوار قفس بشكسته ام بال و پر خود را

زدم تنــهاي تنـها ناله هاي آخر خود را

درون شعله همچون شمع سوزان آتشي دارم

كه آبم كرده و آتش زده پا تا سر خود را

قفس را در گشوده صيد را آزاد بگذاريد

كه در كنج قفس نگذاشت جز مُشتي پر خود را

بزن كف پايكوبي كن بيفشان دست، امّ الفضل

كه كُشتي در جواني شوهر بي ياور خود را

بيا و اين دم آخر به من ده قطره ي آبي

كه خوردم سالها خون دل غم پرور خود را

چه گويي اي ستمگر در جواب مادرم زهرا

اگر پرسد چرا لب تشنه كُشتي شوهر خود را

اجل بالاي سر، من در پي ديدار فرزندم

گهي بگشوده ام گه بسته ام چشم ترِ خود را

حاج غلامرضا سازگار (ميثم)

جوون امام رضا میخونه، كجایی مادر من

روی خاك حجره غریبونه، میسوزه پیكرمن

چشمام گریونه،دلم پر خونه، لبام روضه میخونه

ای خدا،خون شده دل دلبر رضا

از عطش خم شده دل پرپر رضا

دست و پا میزنه علی اكبر رضا

واویلا

كبوترها تو آسمون با هم،پرهارو وامیكنن

یه سایبونی رو تن آقا،میان به پا میكنن

پرهارو وامیكنن

توی آفتابِ، دلش بی تابِ، هنوز تشنه ی آبِ

آسمون محو دیدن روی ماهشه

عمریه درد بی كسی تو نگاهشه

وای من خونه ی خودش قتلگاهشه

ای خدا،خون شده دل دلبر رضا

از عطش خم شده دل پرپر رضا

دست و پا میزنه علی اكبر رضا

واویلا

میمونه  بی غسل و كفن اینجا سه روز اگه بدنش

شبیهه حسین نمیشه غارت، انگشتر و پیرهنش

داره میمیره، عزا میگیره، دلش كربلا میره

افتاده از بام خونه تا پیكر آقا

شادی كرد تو كوچه چقدر همسر آقا

اما كی رفته رو نوك نی سر آقا

پسر امام رضا ناله ز رفتن میخونه

داره جون میده ولی خدایی خیلی جوونه

اومده وقت وصالش با باباش امام رضا

مثل باباش میزنه  ز زهر کینه دست و پا

همسرش قاتلشه، مونس اون درد و غمه

نفسهای آخر رو میکشه میگه فاطمه

مادرم چشم انتظار من شده

در جنان او سوگوار من شده

گوش جان را آمده یک زمزمه

می رسد بر حجره بوی فاطمه

یوسف زهرا جواد بن رضا

هر چی ناله میزنه، به من یه جرعه آب بدین

میسوزه سینه من، به ناله هام جواب بدین

پیش پیکر نهیفش، دشمنا صف میزنن

جای اینکه آب بدن، میخندن و کف میزنن

من بمیرم این آقا پاره قلب مرتضی است

مگه جرمش چی بوده که کشته زهر جفاست

ای خدا ابن رضا از پا فتاد،‌ حاصل عمر رضا هستم جواد

با لب تشنه به یاد دلبرم، یاد کام خشک شاه بی سرم

یوسف زهرا جواد بن رضا

پا شدم با کام عطشان، در تب و در شور شین

خاطرم آمد لبان، خشک و عطشان حسین

من بمیرم بهر طفلش، شیر خوار اصغرش

تشنه بود و تر شد از تیر سه شعبه حنجرش

رفته بود عباس عمویم آب آرد خیمه ها

مشک او شد پاره پاره فرق او از کین دو تا

می رود این دل به پیش دلبرش

تا ببوسد آن نگار بی سرش

لحظه آخر شدم در شور وشین

وقت جان دادن بگویم یا حسین

یوسف زهرا جواد بن رضا

تو خیالم همیشه کرب وبلا رو می بینم

میرم و یه گوشه ای تو صحن یارم می شینم

آرزومه که بشم با گریه و با سوز و اشک

یا کبوتر حرم یا ماهی میدون مشک

آرزومه که چشم ببینه ایوون طلا رو

به همه بگم که عاقبت دیدم کربلا رو

دیگه حسرت کشیدن برام بسه

کربلا تو ندیدن برام بسه

یا بکش منو یا اینکه یه بار هم

آقا این نوکرتو ببر حرم

یا قتیل العبرات حسین حسین

در میان حجره مولایم ز پا افتاده است

کز غمش اسلام در شور و نوا افتاده است

پشت در گرید کنیزی زیر لب گوید که ای

مهربانی تشنه لب اینجا ز پا افتاده است

بلبلی بشکسته بالی از جفای قاتلی

بسکه نالید است دیگر از نوا افتاده است

ناله دیگر از میان حجره ناید ای فلک

جسم پاک یوسف زهرا کجا افتاده است

سینه پر آه و به چشمان ترم اشک غم است

عمر من هم مثل عمر مادرم زهرا کم است

جز پر در این قفس نمانده

دیگر مرا نفس نمانده

زخمی ترین کبوتر این روزگارم

بی هم نفس در این قفس جان می سپارم

با این دل شکسته

مجروح و زار و خسته

چشمان من براهه

پیک اجل نشسته

بابا رضا کجایی

ای داد از این جدایی

در گوشه ی سرد سیه چاه

گشته یکی سوز و مه و سال

خورشیدمو رفته ز یاد من سپیده

یک لحظه چشمم روی آزادی ندیده

در بین ربنایم، گویم که خدایم

دلتنگ یک نگاه، معصومه و رضایم

معصومه جان کجایی، ای داد از این جدایی

بابا رضا کجایی

 ای داد از این جدایی